Nie mogę się doczekać

Od Wielkiej Środy ostry antybiotyk i silne osłabienie - tak się mści nie leczone trzy tygodnie takie tam sobie... gardełko. Zmylił mnie brak temperatury - zwyczajowo zawsze tam parę kresek w górę mam. Więc się ze sobą mocowałam i się nie dawałam - o głupoto ludzka! Trza wiedzieć, kiedy się nie dać, a kiedy do medyka lecieć i łykać, co każe. Łykam zatem i powoli zdrowieję.

Wyzdrowieć muszę, albowiem już od piątku zamierzam stacjonować tu:

I mieć taki widok (jak będzie mgliście):

I będę sobie spacerować po tej dolinie:

Powinniśmy dotrzeć tam pierwsi i zadekować się na mecie, po czym cierpliwie i z utęsknieniem czekać na podróżujących, którzy dotrą do celu nieco później. W planach mamy porwanie drutami dziabniętej Laury oraz doprowadzenie rzeczonej do miejsca naszego kwaterunku (Pani ta złożyła wszak oświadczenie woli, że się zgadza - póki co więc pewnikiem przędzie, bo jak nic jej skarby rozdrapiemy, wszak obiecała nas zabrać do swojej PRACOWNI, a tam... no sami wiecie - któż nas upilnuje!:). 

W planach jest jeszcze spotkanie z Inką vel Pomarańczką, właściwie powinnam wpisać ją wcześniej, ona do Laurowych wełenek też się dorwać na bank będzie chciała:) No i w planach jest jeszcze koniecznie spotkanie z Agnieszką and company - no nie wyobrażam sobie nie zobaczyć się z Agą and z company się nie zobaczyć nie wyobrażam sobie tym bardziej:)

Się zabiera żarcie, coby na miejscu tylko na obiady chodzić (gotować nie zamierzamy!), się zabiera kłapaczki osobiste, druty i wełny, się zamiaruje gadać, łazić, gadać, dziergać, gadać, gadać... i jeszcze raz gadać:)

I się poznawać i się nacieszać sobą do imentu.

To są plany babskiej części, mężczyźni będą sobie musieli jakoś dać radę:)

No czasem im towarzystwa dotrzymamy, żeby nie było:)))

P.S. Męża osobistego publicznie przepraszam za złodziejstwo zdjęć jego ręką robionych z albumu Picasa. Tylko mu nic nie mówcie - przyznaję się na wszelki wypadek (wiecie, no te prawa autorskie i dobra osobiste, no sama o tym głośno krzyczę no to się przyznać muszę, umówmy się), tak naprawdę to on tu nie zagląda i jak mu nie powiecie to nie będzie wiedział!

Jeśli tu zaglądasz, to z całego serca życzę Ci właśnie tego:

"Niech cię Pan błogosławi i strzeże.

Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą,

niech cię obdarzy swą łaską.

Niech zwróci ku tobie oblicze swoje

i niech cię obdarzy pokojem" (Lb 6,24-26).

I jeszcze kliknij i posłuchaj - ze specjalną dedykacją dla Ciebie:

Dark Camel:)

Już jest, już gotowy - nie tylko gotowy w sensie "dziergnięty", ale do drogi dalekiej gotowy takoż.
Trzy pierwsze zdjęcia robione naprędce, późno (około 19.30), więc przy niezbyt dobrym już świetle) coby coś mi po nim zostało, a nie tylko jeno smętne wspomnienie. Zdjęć było więcej, ale tylko te trzy nadają się do pokazania ze względu na słabe już światło i problemy z ostrością.

Dark Camel... jest piękny. To zdjęcie (choć lekko nieostre) chyba najwierniej oddaje kolor wełny. Gdyby nie to, że on naprawdę nie jest mój nie oddałabym go za nic:)

Jest dużo bardziej 'wielbłądzi" niż jego starszy brat - w znaczeniu umaszczenia.
Jest jedwabiście miękką, lejącą się dzianiną. Dzianiną tańczącą podczas poruszania się.
Jest od brata nieco dłuższy - i jest na dole trochę szerszy; sześć rzędów przed zakończeniem dodałam w ściągaczu "3 prawe, 3 lewe" po 1 oczku do każdej sekwencji oczek prawych. Dzięki temu ponczo ładniej się układa, jest też wygodniejsze w noszeniu.

Model dziergany podwójną nitką, wełny poszło mi nieco ponad 600 gram. Robiłam z przyjemnością, jako że po sporej przerwie byłam na ewidentnym dzierganym głodzie i łapy same mi się do drutów pchały. No i problemów większych nie było, jako że znałam dobrze i wełnę, i wzór. Za wyjątkiem sytuacji, kiedy zerwała się żyłka w Knitt Pro... Wystawcie sobie - druty śliskie niczym lodowisko, oczka bystre nieprawdopodobnie... Łapałam je biegusiem z przekonaniem, że nie połapię bo wiały w podskokach - ale połapałam co do jednego i do porządku przywróciłam:) Niemniej jednak emocje były, oj były!

Na wyposażeniu ponczo ma trzy kwiaciory, modele już powszechnie znane, ale oj tam. Ładnie wyglądają:) Właścicielka będzie mogła sobie dobierać do woli - według potrzeby i nastroju - z kwiaciorami ponczo robi się eleganckie. Równie ładnie wygląda bez kwiaciorów i wtedy ma charakter bardziej sportowy.

Kwiaciory były fotografowane około 14.00, w pomieszczeniu, przy zupełnie innym świetle - i o wiele gorszym aparatem, a jednak ostrość wyszła świetnie. Przy okazji zbliżenie warkocza - jest nieco inny niż w starszym bracie, ale bardzo podobny.

Kwiacior pierwszy - wykopała go Violet:

Kwiacior drugi - Frasiowy:

Kwiacior trzeci - mojego chowu:

Projekt poncza całkowicie autorski, modyfikacje genetyczne tudzież:)


Oczywiście wzór ma już chyba ćwierć Polski, ale coooo tam, niech będzie!
I tak to kończy się poezja i trza się brać za prozę - a tu łapy świerzbią i nowego żeru szukają... Jestem chora, jak nie mam jakiejś robótki na drutach! Aeolian na razie nie wchodzi w rachubę (zbyt skomplikowany, dla niego muszę mieć specjalny czas), w kolejce oczekuje jeszcze jedno zamówienie, ale jakoś nie idzie mi dobranie wzoru. Zacięłam się niczym winylowa płyta!

Ciekawe, ile wytrzymam bez dziergania:)

W skrócie

1. Z czasem jest niewiele lepiej niż było - w pracy przyplątują się sprawy nietypowe wymagające kreatywnego myślenia i grzebania w przepisach, więc grzebię (czy Wam ostatnio też tak ciężko się myśli? Czy można o tę umysłową ociężałość oskarżyć pogodę zmienną tak, że nadążyć nie sposób? Bardzo chciałabym znaleźć winnego!)

2. Praca licencjacka zaczyna się pisać - znam już zasady tworzenia tego typu dzieł i ruszam. Jestem mocno spóźniona, brakuje mi wpisów w indeksie z V semestru, ale za to zaliczyłam jeden egzamin z semestru VI w terminie zerowym, a na dodatek mam cierpliwego promotora - jakoś będzie:)

3. Kończę dziergać ponczo z ciemnego wielbłąda (zamówione), zostało mi kilka ostatnich rzędów dolnego ściągacza (to pikuś, że jedno okrążenie trwa 20 minut:) i golf - i mogę zmoczyć i suszyć. Może w sobotę będzie już spoczywać w bezpiecznym miejscu i nabierać właściwych kształtów. Zajawki jednak nie będzie - zrobię fotki, kiedy będzie już gotowe. Jak będzie schło wydziergam kwiaciora albo i dwa - mam pomysł, ciekawe, jak będzie wyglądał w praktyce i czy się nada.

4. Perspektywy co do dalszego dziergania póki co mam marne - może na majowym weekendzie, który spędzamy dwurodzinnie z Violetovą w Ojcowie i w czasie którego planujemy podstępnie wykraść Laurę z jej domowych pieleszy (szykuj się, złociutka!:) trochę podłubię, ale właściwie dopóki nie napiszę pracy i się nie obronię nowości dziewiarskich na blogu spodziewać się nie należy, o czym uczciwie informuję, żeby nie było, noooo... Czyli do lipca raczej zastój. Aeolian się hibernuje:)

5. Czekam jeszcze na jeszcze jedną zamówioną u Laury wełnę - ma być niedługo, jest to oczywiście wensleydale, a Laura ochrzciła ją "Czarna Róża". Ciekawa jej jestem strasznie, jak dostanę to oczywiście się pochwalę, a co!

6. Po wyprzedaży się zawzięłam i naprawdę nowych zakupów wełnianych nie robię (za wyjątkiem tych wensowych, o które trułam Laurę już od miesięcy) - i bardzo mi z tym dobrze. Rozsądek w tej kwestii wrócił na swoje miejsce, a w szafie mam wolną półkę:)

7. W empetrójce dalej to, co było, czyli 6 płyt Pelanowskiego, doszła jeszcze książka, którą można zamówić w wydawnictwie "Salwator". Ona jest streszczeniem tego, co słucham, świetnym uzupełnieniem, a ponieważ stwierdziłam ewidentną wyższość pamięci wzrokowej nad słuchową więc materiał pisany spełnia swą rolę świetnie.

8. Stokrotnie upraszam przebaczenia, że odwiedzam Was i komentuję tak rzadko - uzasadnienie powyżej, serdecznie proszę o wyrozumiałość... i zuchwale wierzę, że ją otrzymam!

Buziaki dla wszystkich:*
Ponczo wrzucę jak tylko przeschnie - może w poniedziałek lub wtorek.
Choć to przecież nie będzie dla Was nic nowego - zmieni się tylko kolor i kwiacior:)

Nie sposób...

Nie sposób zapomnieć.
Dni pełnych bólu, szoku, łez i ... mojego wyjątkowego skupienia.
Oczu z niedowierzaniem patrzących, uszu słuchających i nie mogących pojąć, umysłu, co ogarnąć nie mógł i do dziś nie może, ust, co zamilkły na dwa tygodnie bo słów właściwych znaleźć nie mogły - i rąk dziergających jak szalone, żeby jakieś zajęcie sobie znaleźć.
I późniejszych tygodni spędzonych na szukaniu prawdy, której nie znalazłam, nie odkryłam - za to znalazłam mnóstwo informacji, które zmieniły na zawsze moje postrzeganie świata, w którym żyję.
Warto było.
Nic już nie będzie takie samo - to nie emfaza, to rzeczywistość.

10.04.2010.

Nie zapomnę póki żyć będę.
Tego dnia straciłam tlącą się we mnie iskrę nadziei.
Od tego dnia zaczęłam odkrywać Matrix.
Dobrze wiedzieć, w czym się żyje - mimo wszystko dobrze, choć wiele nocy przez to nie przespałam.

Kłamstwa mi obrzydły.
W wyjaśnienie przyczyn nie wierzę - nie wierzę, że dowiem się prawdy.
Czasem tylko myślę, jak długo człowiek nieść może brzemię własnej nieprawości - tej nieprawości, co siły do istnienia odbiera.
Jak czują się ci, co prawdę znają - bo przecież oni są, istnieją...
Bo człowieka zawsze niszczy i pożera jego własna nieprawość i prawda, którą ukrył.

Moje życie to nie tylko dzierganie, choć wtedy dziergałam jak wariatka, żeby przeżyć.
Czasem muszę napisać coś więcej.
Wybaczcie.
Po prostu muszę być sobą.
Muszę być prawdziwa.

Wreszcie mam!

Dostałam, naprawdę!
A właściwie to... udało mi się zdobyć:)
Z wielki trudem i poświęceniem niemałym.
Mam
wreszcie....
...
......
.........
............ godzinkę dziennie na dzierganie!:)))
Jaka radość znów miętosić mięciutką wełenkę i przebierać drutami i starać się skupić na fakcie, że to AŻ godzinka, a nie TYLKO godzinka:)
Z godzinki na godzinkę robię nową dzianinkę - zdjęć jeszcze nie mam, ale niedługo będą (nie wkurzajcie się, plisss... ja się zawsze wkurzam, jak wchodzę na dziewiarski blog - a tam tylko goły tekst:)
Obiecuję, że pstryknę - choć będzie to jeno zajawka - kiedy będzie finał tego jeszcze nie wiem.

Kiedy dziergam to słucham.
Już pisałam, kogo słucham.
Jeszcze mi nie przeszło:)
Teraz wykopałam te empetrójki - zainteresowani klikają - więc moje łapy machają drutami, moje uszy słuchają, moja dusza się karmi i nie chodzi głodna - pełna radość i harmonia:)

Nie ukrywam, że odżyłam no i odzyskałam swój mózg dla innych funkcji niż tylko różne wariacje cyfr, kont, zestawień i finansowych analiz. I że się cieszę z tego powodu jak dzika norka - nawet licencjat będzie mniej straszny niż te ostatnie półtora miesiąca:)))

Na końcu komunikat specjalny - uwaga:

Dziś około godziny 18.00

nastąpi nowy zrzut

w okolicach Laurowych kaszmirów:)

Zamiaruję być na posterunku - zatem można się już mej obecności bać! Jestem wygłodniała - dawno nie macałam żadnej nowej wełny:)))
To co - lecimy na Kaszmir?