Ciężko mi...

Z dnia na dzień coraz ciężej  - spada wydolność, zmęczenie bierze górę, brakuje sił.
I kiedy tak siedzę w pracy z uczuciem, że pcham pod górę swój kamień niczym Syzyf... nagle wchodzi mój paczkonosz.
Pod pachą taszczy niewielkie pudełeczko.
I nie chce ani złotówki!
Patrzę na niego zdziwiona, bo niczego się nie spodziewam, niczego nie zamawiałam.
Podpisuję.
Rozrywam opakowanie - i...

i chce mi się i śmiać i płakać - sama nie wiem, co bardziej...
Te zdjęcia pożyczone z bloga Violet, ta pożyczka ma sens bo to on przecież go dla mnie zrobiła, to dwa różne szale z różnych wełen, mój jest jeszcze inny, w kolorze ecru i już wiem, że nazywa się Milky Waves. Kiedyś kupiłam taką eteryczną wełenkę, zabrała ją ode mnie bo ja bladego pojęcia o takich szalach jeszcze wtedy nie miałam,  kiedyś miał być szal, kiedyś...
Nic się nie przyznała, że już dzierga!

Jest piękny i jest mój - i tak bardzo w porę przyszedł -  w czas, w którym dużo we mnie bólu i samotności.
Ona wiedziała, ona rozumie.
Idę się przytulić do mojego ocean waves.
I wytrzeć oczy, bo mi zwilgotniały.

Kiedy mój brat pacholęciem będąc dostał swój pierwszy duży rower spał ze swoim skarbem przy łóżku, miziając w nocy pedał, ramę czy koło.
Istnieje prawdopodobieństwo, że zasnę dziś głaszcząc mój piękny estoński szal.
Nie zasnę w nim, bo jest eteryczny jak mgiełka i mogłabym go uszkodzić.
A jest dla mnie bardzo cenny - bo wiem, bo mam pewność, że to dar prosto z serca.

Zdjęcia będą - kiedyś, jak skończę syzyfową pracę, odpocznę i będę się nadawała do obiektywu. Bo dziś do tej cudności to ja zupełnie nie pasuję - wypadam przy niej i cienko i blado:)