Ekshibicjonizm

Będzie dłużyzna - lojalnie ostrzegam, uprzedzam i w ogóle. Żeby nie było:)
Osobników żądnych doznań udziergowych uprzejmie zawiadamiam, że:

1. Mam na drutach duży projekt i mam go już całkiem sporo;
2. Nie wiem, gdzie mam aparat (dobrze, że ciągle jeszcze wiem, gdzie mam bieliznę osobistą, torebkę i buty:);
3. Szukanie onego będzie się równało szukaniu igły w stogu siana, w związku ze związkiem nie mogę sfocić tworzonego udziergu;
4. Musicie mi uwierzyć na słowo... i znieść kolejny post nie - udziergowy:)

Tytuł posta jest jaki jest, albowiem rzeczywiście będzie trochę ekshibicjonistycznie. I będą PRZEMYŚLENIA. Moje osobiste, z wnętrza mojego "ja" - i nie z teorii bynajmniej, o nie. Z wieloletniej pratyki.

Rzecz będzie o szczęściu. O jego doświadczaniu. O mojej do niego drodze. Napiszę, a co. Bo może trafi tu ktoś szczęśliwy i się z tym, co napiszę zidentyfikuje, a może trafi nieszczęśliwy - i skorzysta. Nie napiszę o recepcie na szczęście, bo recepty nie ma. Napiszę przede wszystkim o sobie. Myślę jednak, że część z tego, co napiszę jest dla każdego.

Odkąd siebie pamiętam byłam człowiekiem nieszczęśliwym. Taki stan najbardziej dotykał mnie w młodości, tej nastoletniej. Nigdy w życiu nie chciałabym wrócić do tamtych lat. Poczucie nieszczęścia było doznaniem niemalże fizycznym - choć nikt, kto na mnie patrzył nie mógł się tego domyślić. Mogli najbliżsi, no ale...  się nie domyślili. Któż by się w tamtych czasach zajmował emocjonalnością nastolatki... Byłam nadąsana, nadęta. To słyszałam. Bolało.

Szczęścia doświadczałam okazjonalnie - a to zakochując się, a to przeżywając coś mocno i głęboko. Od czasu do czasu. Poczucie nieszczęścia wracało jednak z prędkością światła. Na domiar złego nie mając głębszego kontaktu ze swoimi emocjami nie mogłam dojść, co jest owego stanu przyczyną. Czułam się skazana na taki stan, byłam rybą, która żyje w wodzie i nie wie, że w niej żyje - no, może czasem patrząc ze swojego akwarium na inne światy widzi, że niektórzy mają inaczej.

Wyszłam za mąż, urodziłam dzieci, szczęście bujało się niczym na huśtawce - raz było, raz nie było...
I wtedy poznałam MIŁOŚĆ. I nie piszę tu o człowieku. Doświadczyłam jej, poczułam - dotarło do mnie, że tej pustki, jaka we mnie była, tego głodu nie zaspokoiłby przenigdy żaden człowiek, bo nie ludzka to rzecz.
I przez kilka tygodni pławiłam się w Szczęściu - i myślałam, że tak już będzie zawsze...

 

Nic bardzie mylnego. Szczęście się schowało, Miłość się ukryła (mądra ta Miłość), a ze mnie zaczęła wychodzić PRAWDA. Że moją drugą naturą jest notoryczne zamartwianie się o wszystko. Że marudzę i narzekam, że ciągle jest mi ciężko, że koncentruję się na tym czego nie mam, a nie na tym, co mam (sfery materialnej to nie dotyczyło). Że jestem na najlepszej drodze do totalnego zgorzknienia.
Że cudze nastroje mają na mnie ogromny wpływ, że jestem gąbką emocjonalną i chłonę wszystko hiperempatycznie, a przy okazji żyję cudzym życiem - nie swoim...

Wtedy zachorowałam. Poważnie. Choroba miała związek z moim głębokim poczuciem nieszczęścia...Choroba była trudna do zniesienia, nie pozwalała żyć, a żyć trzeba było. Dziś jestem świadoma, że często pozostawałam w bezpośrednim zagrożeniu życia i że tak naprawdę prawie nie miałam szans, żeby z tego wyjść. Tylko... tylko nikt mi o tym nie powiedział. I dobrze zrobił, bo umarłabym ze strachu! Trafiłam na mądrego lekarza. Kilkoma ostrymi słowami postawił mnie do pionu. Nienawidziłam go wtedy, czułam się bardzo skrzywdzona. Od lat noszę w sobie wdzięczność - za tamten czas i tamte słowa. Bo później już nikt więcej tego mi nie powiedział. A bez tych słów nie wyzdrowiałabym...

Choroba stała się wyzwaniem. Przymusiła mnie do katorżniczej pracy - to wtedy zaczęłam poznawać opisaną wyżej PRAWDĘ, latami, powoli. Miłość czuwała nad tym, żeby prawda mnie nie zabiła. Ileż tego było...
Miłość postawiła na drodze kilka mądrych osób. Jedna z nich wyśmiała martwienie się mówiąc, że to strata czasu i że niczego nie zmieni. Dla mnie to było jak objawienie! Wytępiłam martwienie się jak zarazę dziką. Mogę cierpieć, mogę płakać, mogę się wściekać - nie martwię się już nigdy. W trakcie walki z chorobą przytrafiła się rodzinna tragedia, sytuacja, na którą nie miałam wpływu i z którą nic nie mogłam zrobić - paradoksalnie to ona uwolniła mnie ostatecznie. Cierpiąc jak zwierzę, gryząc z bólu pazury i przerabiając temat przez 4 lata doszłam do wniosku, że jeśli przeżyłam TO - to przeżyję wszystko.

Latami tępiłam narzekanie. Szkoliłam koncentrację na tym, co mam, a mam naprawdę dużo - i moja szklanka stała się do połowy pełna, a chwilami przepełniona! Wysłałam na księżyc zgorzknienie - wysyłałam kilkakrotnie, bo cholera wracała jak bumerang. Któregoś razu nie wróciła:) I nauczyłam się cieszyć z tego, co mam - i wreszcie nauczyłam się pokornie za to dziękować.

Chorowałam 18 lat - i cały czas walczyłam. Wyzwaniem był każdy dzień, po prostu trzeba go było przeżyć i podołać obowiązkom. Lekarz, ten pierwszy stanowczo mi zabronił o chorobie z kimkolwiek rozmawiać. Z KIMKOLWIEK - z mężem też! Taka postawa była dla mnie bardzo trudna, ale tak naprawdę mnie uratowała. Popełniałam też błędy - ponieważ poznałam MIŁOŚĆ więc pełną parą poszłam w duchowość. Przesadziłam - dziś mogę powiedzieć, że przesadziłam i że w tym wszystkim zabrakło równowagi. Ta przesada nie była dla mnie dobra, ale wyciągałam wnioski i szłam dalej. Później dołączyłam poznawanie własnej emocjonalności - wygrzebywałam z podświadomości zakopane problemy, zadawnione zaropiałe rany, odkrywałam totalny brak akceptacji siebie i głody uczuć, o których mi się nie śniło. Powierzałam przeszłość Miłości, a ona ją leczyła. Tak było. Tego mi nikt z pamięci i z serca nie wyrwie.

Kiedy około 16 roku choroby poczułam się dużo lepiej zaczęłam odkrywać sport. Koń by się uśmiał, nieprawdaż? Niestety w szkole byłam cieniasem - liczył się skok wzwyż, w dal, przez kozła i czas na setkę, w tym byłam cienka. Reszta nie miała znaczenia, gier zespołowych nie było. I miałam przekonanie, że do wielu rzeczy mogę się nadawać, ale nie do sportu! To była ogromna trauma - dziś tak na to patrzę.

Najpierw odkryłam rower, dużo jeździł mąż, kiedy dzieci zaczęły żyć nastoletnim życiem zaczęłam jeździć i ja. Pierwsze 10 km - katorga, pot, krew i łzy - i nigdy więcej! Później kupiłam sobie swój pierwszy rower... do dziś go mam. I przyszedł rok, kiedy zrobiłam na tym rowerze ponad 2 tysiące kilometrów, a później rok, w którym zdobyłam na tym rowerze Stóg Izerski! To był piękny rok:) Dziś 60 km dziennie nie robi na mnie większego wrażenia:)

Później przyszła amatorska siatkówka, początki były żałosne, ale poszło! Walczyłam jak lwica, orłem nie jestem - ale gram i będę grać:) Doszła siłownia (czasem, bez przesady), doszły kije Nordic Walking, wreszcie doszły warsztaty taneczne dla kobiet - moja ostatnia miłość:) Ruch stał się w moim życiu bardzo ważny.

Miałam więc już duchowość, miałam połapaną emocjonalność, miałam sport. Równolegle trwało ostre szkolenie umiejętności interpersonalnych i relacyjnych - emocjonalna gąbka poznawała swoją zdolność do toksyczności, swój brak asertywności, nieumiejętność odczuwania i wyrażania gniewu... I tutaj Miłość postawiła na mojej drodze pewną młodą blond istotę, którą znałam od lat, która latami uczyła się ode mnie, a od której teraz zaczęłam się uczyć ja. Będąc sobie bardzo bliskie "trenowałyśmy" na sobie w ogniu walki, w życiu, w sytuacjach nie mieszczących się nam w głowie. Trzeba je było razem przejść, trzeba je było pokonać i zwyciężyć, straszliwym kosztem. Śmiałyśmy się i płakałyśmy, traciłyśmy wiarę i wpadałyśmy w rozpacz, aby znów podnieść się i walczyć... Póki walka dotyczyła "sprawy" było ok, ale przyszedł czas, że zaczęłyśmy walczyć ze sobą. Było ostro, było tak boleśnie, że miałam ochotę odejść i zapomnieć, bywały 2 miesiące przerwy w kontaktach - bo tak musiało być...
Kuźnia relacji, niezapomniane warsztaty, wielkie błogosławieństwo - a dziś ogromna wolność, głęboka miłość dana przez Miłość - i radość, że udało się wygrać i że można nad relacją z człowiekiem TAK pracować. Warunek jest jeden - obie strony muszą chcieć, a w tym przypadku tak było:)

Po latach widzę i czuję, że warto było przez to wszystko przejść. MIŁOŚĆ kochając mnie dała niesamowite, bezdenne poczucie bezpieczeństwa i świadomość , że JEST. Po latach jest to stan constans. Na tym opiera się całe moje życie - i moje szczęście.  MIŁOŚĆ jest jego fundamentem.
A ponieważ dom to nie tylko fundament, więc moje szczęście oprócz Miłości to również ludzie - najbliższa rodzina, przyjaciele (kobiety! cudowne, kochane kobiety!), to sport, taniec i dzierganie, łażenie po górach, zapach uprawianej ziemi i nieustanne coroczne zdziwienie, że kiedy wrzucam w czarną glebę ziarenka to później wyłażą małe zielone kiełki:) Nigdy nie wierzę, a zawsze wyłażą!:)

Po wielu latach czuję się wewnętrznie scalona, spójna. Mam świadomość, że jeśli sama mojego szczęścia pielęgnować nie będę to odejdzie. Skłonność do łatwizny gdzieś się we mnie tli - czasem trzeba wbrew sobie ruszyć tyłek, żeby wyjść do ludzi, wsiąść na rower, pojechać na mecz. Ale umiem też coraz częściej być szczęśliwa sama ze sobą - na siłownię latam sama i sama tam ćwiczę (mam taką możliwość) i na kijach też:) Ileż wtedy można spraw przemyśleć, ile poukładać...

Czemu o tym piszę...? Bo świętuję zwycięstwo!
Bo niedawno lekarz mnie wyrzucił mówiąc, że jestem zdrowa!
A nastawiałam się na chorowanie przez całe życie - jak pisałam szanse miałam małe.
Bo stałam się pasjonatką życia, bo umiem już śmiać się głośno i płakać do imentu, bo umiem czuć i wyrażać gniew i rzucać piorunami, kiedy trzeba. Bo żyję, żyję - a mogło mnie nie być - i nie mam tu na myśli autodestrukcji.
Bo wreszcie kocham siebie - taką jaką jestem. Bo wiem, jak jestem, bo znam swoje jasne i ciemne strony, bo nie boję się prawdy. O sobie. Bo pracuję nad sobą, bo moje życie jest dynamiczne. A ja nie cierpię się nudzić:)))

"Kochaj bliźniego swego jak siebie samego" - znacie to, wiecie skąd, prawda?
A jak możesz kochać, jeśli siebie nie kochasz?
A czymże jest miłość, jeśli nie uszczęśliwianiem drugiego człowieka?
Zarażaniem szczęściem?
A jak możesz uszczęśliwiać nie będąc szczęśliwym...?


Najpierw siebie samego - inaczej się nie da! Nieszczęśliwy będzie unieszczęśliwiał, szczęśliwy swoje szczęście poniesie i będzie uszczęśliwiał.
Dlatego spróbuj o siebie zadbać - i powalcz o swoje szczęście.
Swoje - osobiste, wewnętrzne, prywatne, niezależne od innych.

Jest jedno ryzyko. Nieszczęśliwi nie lubią szczęśliwych, szczęście budzi zazdrość, bezinteresowną i często okrutną. Rodzi się chęć zniszczenia szczęścia tego, który jest szczęśliwy... Doświadczam tego. Taka jest cena. 
W myśl zasady, że co nie zabije to wzmocni - dalej jestem szczęśliwa i zamierzam taka być:)

P.S. Osobiste ewentualne pytania do mię - tylko na maila:)
I napiszcie - napiszcie, jak z Waszym szczęściem lub nieszczęściem, jaką mieliście drogę...
Tutaj - albo na maila:)


Pogadajmy - po prostu pogadajmy!