Etyka i handel

Na skutek zniesmaczenia spostrzeżeniami z ostatnich kilku tygodni postanowiłam skrobnąć w temacie jak powyżej słów parę.

Ja wiem, że można mieć w ofercie towar jakości przedniej i jakości gorszej.

Można  sprzedawać świeżutką młodziutką wołowinę po wysokiej cenie – kogo stać lub kto w potrzebie ten kupi. Sporo zapłaci za przedniej jakości towar. I będzie tego chciał.

I można sprzedawać lekko śmierdzącą porcję rosołową – z zaznaczeniem, że lekko śmierdząca jest – kto w potrzebie i kogo na nic lepszego nie stać ten kupi. Będzie jednak wiedział, na co się decyduje.

Można też handlować mięsem zupełnie średnim, o średniej świeżości, ot takim dla każdego. Takie mięso kupi każdy przeciętny klient i też będzie wiedział, co bierze i za co płaci. I nie będzie narzekał.

Nie wyobrażam sobie natomiast, żeby lekko śmierdzącą rosołową porcję sprzedawać jako świeżą, przedniej jakości. Żeby ją klientowi zachwalać i polecać. Taki klient da się nabrać raz, no może dwa. Więcej do sklepu nie wróci.

Mięso ma to do siebie, że porcji rosołowej z wołowiną pomylić się nie da.

Cielęciny z podgardlem wieprzowym też nie.

W innej branży takie pomyłki są możliwe…

Jestem klientem.

Nie lubię, jeśli się ze mną gra znaczonymi kartami.

Świeże to świeże, zawsze pytam. Jeśli mi ktoś nieświeże sprzeda jako świeże więcej do sklepu nie wrócę.

Jestem klientem.

Widzę te znaczone karty, rozpoznaję je. Taka karta już mi się trafiła – ba, cała talia wręcz.

Jestem klientem, który dał się nabrać. Z własnej i nieprzymuszonej rzecz jasna woli - decyzję o zakupie podjęłam sama

Który obserwuje, jak nabierają się inni. Bo brak im prawdziwych i rzetelnych informacji.

Szanse, żebym wróciła są małe.

P.S. Uprasza się o niezadawanie pytań.

Kto wie, ten wie.

I niech tak zostanie.