Udziergałam

ino czekam na światło, coby fotki strzelić.
A w tak zwanym międzyczasie (nienacek, zawęgieł i międzyczas strasznie mię wzięli i o śmiechowy ból brzucha przyprawiają, szczegóły tutaj pod tym postem, wiem, nudna jestem, bo ciągle tam odsyłam, ale ubawiłam się przednio:) Znaczy nienacek i zawęgieł już był, teraz doszedł międzyczas:)

No to zanim będzie światło to ja wkleję to, co zwinęłam wczoraj chyłkiem i nocką ciemną z Kaszmiru.
Długo wisiało, się marnowało, a ja na wełnę islandzką chora jestem od dawna, to kupiłam.  O taką:

Zdjęcie małe, ze sklepu Laury ukradzione żywcem, ale się przyznaję, więc siedzieć nie pójdę:) Powiększyć zdjęcia nijak nie mogę - wychodzi nieostre. Można se pooglądać w sklepie. Mam nadzieję, że mi paskuda dziś natentychmiast wyśle - pókim chora mogę podziergać trochę więcej.

Będę wełnę testować. Bo ona ma właściwości niesamowite - ciepła jest i podobno wodoodporna, więc ja to muszę sprawdzić. O tej wełnie się naczytałam u Ingie - artykuł świetny, zainteresował mnie bardzo.
Naoglądałam się tych swetrów, po czym zatrybiłam, czym się różnią islandzkie od norweskich, a podobają mi się i jedne i drugie. Ingie pisze, że wełna na te islandzkie jest droga, jeśli się ją chce sprowadzić żywcem wprost ze źródła - gotową i uprzędzioną. A tu się nagle okazało, że Laura islandika ma, że będę mogła (jak i każdy klient, proszę państwa) zamówić sobie kolory i ona mnie to wszystko kiedyś uprzędzie i taki wzorzysty sweter powstanie - za całkiem normalne pieniądze. To zanim zamówię i będę tym zamówieniem truć to sobie przetestuję wełnę islandzką na wiśniowym sadzie:) Pilno mi do tego testowania jak nie wiem co - w ogóle mi pilno do uczenia się nowych rzeczy. I sobie tę wodoodporność i to nieziemskie ciepło sprawdzę i prawdę najświętszą tu na blogu napiszę:)

(wczoraj Laura wrzuciła nowe wełny, sklepik to malutki i hurtownią potężną nigdy nie będzie i nie o to wszak chodzi, ale coraz ciekawsze rzeczy tam się pojawiają i zaglądam; jantar, wing i owocowy tweed zwinęłabym natychmiast, ale w portfelu przeciąg; a ponieważ ja jestem z tych, co raz zrobione rzeczy lubią, noszą i się nimi cieszą długo to ceny mnie nie odstraszają - po prostu odkładam pieniądze, kupuję rzadko, ale cieszę się długo - jakość wełny i jakość wyrobu nie-do-przecenienia:)

No to teraz fotki - już jest światło:)
Poppy dziergnęłam - zrobili ja już prawie wszyscy, ja zrobiłam prawie na wiosnę:)
Fason jak najbardziej mój - rzadkość, z czapkami nigdy nie było mi po drodze.

 

Poppy jest cudowna. Jest z Laurowej ręcznie przędzionej i ręcznie farbowanej wensleydale 2-ply, robiona na drutach nr 4 Knitt Pro drewnianych, ściągacz na trójkach, waży... 60 gram:) Zdjęcia pokazują prawdziwe kolory. Druty drewniane, bo wełna się ślizga, jakby miała dodatek jedwabiu, a przecież wiem, że nie ma. Jakby nie patrzeć - wens podbiła moje serce, ślubuję jej wierność:)
Niby wełna przy macaniu lekko podgryza, a na głowie zupełnie nie, nitka puchata i mało sprężysta, dzianina puchata i sprężysta przecudownie, a ciepło czapki bije na głowę wszystkie inne! Na kwiaciora kląć nie będę - klęła Wiola i Tabajka, cholernik w robocie niewdzięczny, ale urody wielkiej.
Jednym słowem: piękny projekt, dobrze dobrana i piękna wełna, wykonanie... hmmm... no też piękne, a co się będę fałszywie skromna na siłę robić:))) Całość bardzo mnie cieszy, lubię, lubię bardzo!

I mam coś jeszcze, co jest jedynie zajawką przyszłej całości.

To również wensleydale, grubsza niż w Poppy, "barwy jesieni". Zdjęcie z błyskiem, inaczej się nie dało, kolory oddane wiernie. Otulacz jest częścią planowanej całości, a całość powstanie, gdy dotrze do mnie już zamówiona i przędziona czekoladowa wensleydale tej samej grubości, co w Poppy. Z czekoladowej udziergam  sweter, dopasowany, robiony zwykłym dżersejem, tak myślę. Będą przydługie rękawy (uwielbiam), będzie najprostszy fason, a na to wszystko trachnę kolorowy jesienny otulacz. I jeszcze chyba do tego dorobię kwiaciora czekoladowego takiego jak przy Poppy, do otulacza, ale pewności jeszcze nie mam, czy mi ten kwiacior będzie do stylizacji pasował.
Jak się w to przyodzieję to nie ma siły, żebym zmarzła tej wiosny, kiedy mi w pracy wyłączą ogrzewanie:)
Albo wtedy, gdy temperatura na zewnątrz pozwoli mi się w rzeczony zestaw wystroić.
Zdjęć na ludziu dziś nie ma - ludź naprawdę niepodobny do ludzi, strach by było odstraszyć potencjalnych klientów zdjęciami dzianin na zaplutym chorobowo ludziu:)))
Jak ludź ozdrowieje stosowne fotki dołączy, coby się polansować nieco:)))