Miałam zniknąć,

ale jeszcze wpadłam.
Coś mi się przypomniało.

Przez wiele lat przykładałam się bardzo do organizacji świąt wszelakich, głównie pod względem kulinarnym. Z tak zwanych przyczyn niezależnych byłam w tym sama, centrum świętowania natomiast zawsze było u mnie.
Pierwsze lata były cudne, latałam jak fryga, miałam mnóstwo sił i jeszcze więcej pomysłów i chęci.
Po pewnym czasie okoliczności się zmieniły, wiele lat chorowałam, starałam się bardzo, ale po ciężkiej harówie padałam na pysk, a z prawdziwego świętowania niewiele zostawało, bo nie miałam sił.

Później przyszedł czas, że pomagała mi mama i było trochę lżej, ale logistyka i tak była na mojej głowie.
Po jakimś czasie mama już mi w niczym pomóc nie mogła, teraz z kolei ona bardzo chorowała, często nawet w świątecznych uroczystościach uczestniczyć nie mogła. Na dodatek przekwalifikowałam się zawodowo i tak się rokrocznie składało (i nadal składa), że ekstremum i apogeum pracowe ma miejsce w okolicach tak Świąt Bożego Narodzenia, jak i Wielkiej Nocy. Nic dodać, nic ująć.

Poszłam już wtedy po rozum do głowy i chciałam ograniczyć ilość potraw, zminimalizować ilość pracy. Niestety w tym czasie w wiek "budowania siebie" jako pani domu weszła moja córka. Uczyniła siebie organizatorem (cieszyłam się), zatem wymyślała menu (wyczynowe:), dekorowała chałupę, dzieliła robotę pomiędzy nas dwie. Żarcia było do rozparcia, my obie wykończone do imentu. Nie chciałam jednak psuć jej planów i szłam za ciosem.

Minęło parę lat, aż nadszedł ubiegłoroczny grudzień.
I wówczas do akcji wkroczył mój mąż.
Po świętach.
Rzekł, że on sobie nie życzy mieć w chałupie wykończoną żonę i stosy żarcia, których nikt nie jest w stanie przejeść. Wtórował mu zięć - też wolał mieć uśmiechniętą kobitę i zdecydowanie mniej przysmaków.
Poza tym nasi panowie mało się angażują w domowe prace - tak mamy, próbowałyśmy, nie da się tego zmienić, zatem walczyli tak jakby o sprawiedliwość.

Pozostało dogadać się z ambitną kulinarnie córką. Ja nie chciałam tego robić, wziął to na siebie mąż.
Skutek jest fantastyczny:)
Ona w tym roku piecze mięsa (jest w tym świetna), ja piekę dwa ciasta (według życzenia naszych panów), robię jajka w sosie tatarskim i jakąś prostą sałatkę. Mąż upiecze pyszny chleb, sprzątania jest niewiele, więc tegoroczny świąteczny stres kulinarno - sprzątaczy totalnie mnie omija. Okna mam BRUDNE, kiedy była piękna pogoda to chorowałam, teraz jest armagedon i nie zamierzam ich myć. W gronie moich sąsiadek będę się wyróżniać:)

Ten plan został wdrożony raz na zawsze, pilnować tego ma mąż i zaprawdę powiadam wam,  on to zrobi:)
A ja?
Ja cieszę się jak dzika norka:)
Dorżnięta sprawami zawodowymi (do 31 marca) tak, że aż płakałam ze zmęczenia i bezsilności mogę sobie teraz pozwolić na powoooolne sprzątanie, niespieeeeeszne kucharzenie... oraz pościk na blogu:)

Ciekawam, jak to wygląda u Was.
Zapracowujecie się na amen czy też nie?
Nie warto.
Naprawdę myślę, że nie warto:)
A mężu memu jestem dozgonnie wdzięczna:***