Takie mam, a co!

Sobie nabyłam drogą kupna.

Niezapominajki:

Imię i nazwisko autorki tych prac jest na zdjęciu.

Kwiat jabłoni:

Zakochałam się i musiałam kupić, na żywo są jeszcze piękniejsze:)

Żonkile:

No i jeszcze maki: 

Są duże, pięknie zrobione, budzą podziw. A jeszcze jak się te kolory obok siebie położy to cud miód ultramaryna! W prezencie dostałam koszyczek do pisanek, taki jak na zdjęciu tylko bez pałąka. Przesyłka była pięknie zapakowana, nic się w transporcie nie uszkodziło.

Żeby takie cudo zakupić trzeba sobie wyfejsbuczyć panią Krystynę Krajewską i u niej zamówienie złożyć.

Jak Wam się te pisanki podobają?

Pooonczki, poooonczki! Smacznego!

I przyszedł dzień, że mnie wzięło! Znalazłam przepis, kupiłam składniki, zaplanowałam robotę - i pooooszło! Zagniotłam ciasto, dodałam drożdżowy rozczyn, zamiesiłam cuzammen to kupy i postawiłam do wyrastania. Dobrze, że w przepisie stało jak byk, że ciasto rośnie powoli, że po wałkowaniu i wykrawaniu ponczków będą plaskate płaszczki i że absolutnie nie należy się tym przejmować. To mi dało spokój ducha - cokolwiek nie wyszło, musiało byś dobrze :)

Zatem po wyrośnięciu ruszyłam do smażenia, proces przebiegał bezproblemowo, niemniej pilnowałam czasu bardzo, wszak wystarczy chwilka i może być pozamiatane. Trzy minutki na jednym boczku, trzy minuty na drugim - i po smażeniu. Miałam cztery tury, ponczków mi wyszło sztuk 15. Z plaskatych placuszków wyszło to, co na załączonym obrazku:

Zeżarłam dwa. Psze państwa, nawet jeśli walczę o dobrą wagę to na dwa ponczki naprawdę mogę sobie pozwolić. Bilans energetyczny się zgadza, w ciągu pięciu godzin zjadłam ledwie dwa posiłki. Pojadł MCO, pojadła córka, jeden talerz ponczków dałam jej do chałupki, cztery ponczki zostały dla Mój-Ci-Onego. 

Ucieszonam wielce i takoż ukontentowana, mam nadzieję, że Wam pączki smakowały tak samo, jak mnie. Tłusty czwartek uważam za... obejdzięty? Tłusty czwartek został przez nas obejdzięty z pompą, smakowało wszystkim nieziemsko. To były moje drugie pączki w życiu - pierwsze były totalnie nieudane, te były idealne. Przepis okazał się być świetny. 

Przepis macie TUTAJ. 

Schudzanie

Przez większość mojego życia byłam szczupłą, wysoką dziewczyną/kobietą. Byłam zdrowa, mogłam ubierać się tak, jak chciałam. Jeszcze dziesięć lat temu byłam metabolicznie zdrowa, nauczyłam się pływać i jeździć na nartach, Piękne czasy... :)

Niepostrzeżenie, rok po roku zaczęło być mnie więcej. Po cichu - po wielkiemu cichu! Rozchwiał się mocno mój metabolizm, byłam coraz okrąglejsza, i - nie wiem, jak to się stało - długo tego nie zauważałam. Byłam wciąż dość aktywna fizycznie, jeździłam na rowerze, pracowałam w pocie czoła w ogrodzie. Mimo nadmiaru kilogramów byłam sprawna.

Najgorsze przyszło około dwa lata temu. Jeszcze chodziłam na siłownię, ćwiczyłam z osobistym trenerem, stosowałam różne diety, ćwiczyłam sposoby odchudzania. I nic - nic, ani odrobinę mniej! I wtedy zrozumiałam, że jestem rozwalona metabolicznie, że mój organizm kompletnie nie ogarnia norm związanym z żywieniem. Czułam się koszmarnie, rosło też poczucie winy z powodu tego, co się ze mną stało.

Rok temu w styczniu złamałam kompresyjnie kręgosłup, MRI pokazało też wcześniejsze identyczne złamanie, tylko w innym kręgu. Zaczęłam szukać przyczyn, poprosiłam lekarza o diagnozę osteoporozy - ot tak, żeby ją wykluczyć lub potwierdzić. Równolegle inny lekarz wspomniał, że mogę mieć szpiczaka mnogiego (a fuj!). Kiedy na badaniu densytometrycznym wyszła mi zaawansowana osteoporoza zaczęłam się śmiać z radości, że to nie szpiczak - nie szpiiiiczak!

Rok 2024 był jednym wielkim bólem. Ani leżeć, ani chodzić, ani stać. Wspominam go jak koszmar. Nie dałam rady gotować, kiepsko mi wychodziło sprzątanie. Zamawialiśmy obiady, coby zjeść coś ciepłego. Gotowania zaczął się uczyć MCO, szło mu słabo. Zresztą ubiegły rok i dla niego nie był łatwy, musiał znosić różne dolegliwości związane z chorobami, jakie zostały mu zafundowane.

Rok 2024 był rokiem, w którym moja waga zwiększyła się o 12 kg... Nie obżerałam się, jadłam rozsądnie. Jednak sporo leżałam, baaaardzo mało się ruszałam. Jeszcze nie wiedziałam, na czym polega otyłość i dlaczego ta choroba mnie dopadła. Zaczęłam szukać ratunku, bałam się, że kolejne kilogramy zrobią za mnie inwalidkę. Znalazłam COŚ, ale długo się bałam zastosować tę terapię. Niepokój nie pozwalał mi w nią wejść, na dodatek koszt miesięczny terapii był powalający. W końcu nadszedł ten dzień, kiedy zdecydowałam, że wchodzę w to.

Odkryłam internetową przychodnię, umówiłam wizytę online. Spotkanie odbyło się w przyjaznej atmosferze, pani doktor przedstawiła mi trzy różne sposoby zmniejszania wagi, wybrałam jeden z nich, pani doktor zaaprobowała, po czym wysłała mnie na badania. Powiedziała, że jeśli wyniki badania krwi będę dobre będzie można wdrożyć leczenie. Śmignęłam więc piernikiem na badania, wyniki były dobre, dowiedziałam się, że mam zdrowe nerki oraz wątrobę, tak samo wyszło z tarczycą, szwankował jedynie lipidogram (za wysokie trójglicerydy). Poczułam się zdrowa jak qń i zgłosiłam się do pani doktor, która przepisała mi następujący lek:

Dawka początkowa była 2,5 mg, do dawki widocznej na zdjęciu jeszcze nie doszłam. Raz w tygodniu robię sobie zastrzyk, po czterech tygodniach otrzymuję kolejną receptę na kolejną dawkę leku. Każda kolejna dawka jest mi przepisywana po wizycie kontrolnej, każdy kolejny krok jest uzgadniany - co, jak i kiedy. Czuję się zaopiekowana :)

Do figury ze zdjęcia jeszcze mi daleko, niemniej szanse są ogromne, że do niej z czasem dotrę. Lekiem, który przyjmuję jest mounjaro (tirzepatyd). Jest on agonistą receprora GIP oraz GLP1. Reguluje proces trawienia, wpływa też mocno na uczucie głodu - zmniejsza je. Jestem niesamowicie zdziwiona, że jem obecnie mniej więcej połowę tego, co kiedyś, a przecież nie obżerałam się. Choćbym chciała nie mogę zjeść więcej, bo jest mi wtedy niedobrze. To uczucie jest tak mocno motywujące, że po prostu nie da się zjeść więcej, bo się wtedy bardzo cierpi.

Zrozumiałam, że muszę mieć za mało hormonów GIP i GLP1, że te niedobory spowodowały, że zaczęłam przybierać na wadze. Obecnie tirzepatyd pięknie to wszystko reguluje. Leczenie będzie trwało aż do skutku, czyli do osiągnięcia takiej wagi, gdzie moje BMI będzie poprawne. Obecnie jest mnie 4 kg mniej, jeszcze ładniej dzieje się z obwodami. Mąż mówi, że wyładniałam, że mam młodszą buzię :-). Cieszę się bardzo. O caluśkiej drodze staram się nie myśleć, cieszę się procesem, raduję się drogą, jaką przed sobą mam. Często myślę o tłuszczu trzewnym, który się właśnie wytapia, czyniąc mnie powoli coraz zdrowszą. Po trzech miesiącach planuję badania kontrolne, jestem bardzo ciekawa wyników.

Napisałam duuuuużo - po części ku pamięci, a także dla Was. Może ktoś potrzebuje pomocy, może macie w rodzinach kogoś cierpiącego na otyłość, może ten obszerny post komuś zwyczajnie się przyda. Dajcie znać w komentarzach, pytajcie, a ja postaram się odpowiedzieć. No i zdrowia Wam życzę - zdrowia metabolicznego, a także zdrowia szeroko pojętego. Specjalne pozdrowienia ślę do Roksanny - trzymaj się kochana z całych sił i zdrowiej nam!

Wiktor Frankl

"Wiktor E. Frankl był psychiatrą i terapeutą. Pochodził z Austrii, lecz był Żydem. Z tego powodu został uwięziony w obozie koncentracyjnym. Pracował jako psychiatra i neurolog na uniwersytecie w Wiedniu, a także jako profesor logoterapii w American International University w Kalifornii. Logoterapia to innowacyjna koncepcja Frankla. Jej głównym założeniem jest poszukiwanie sensu życia."*

"Książka << Człowiek w poszukiwaniu sensu>> opisuje doświadczenia, jakich jej autor doznał jako więzień niemieckiego obozu koncentracyjnego. Opowiada w niej, do jak podłych zachowań potrafi doprowadzić człowieka pobyt w tego rodzaju miejscu. Jednak autora zafascynował pewien fenomen. Niektórzy więźniowie Auschwitz i innych obozów nie tracili nadziei, a nawet potrafili zachowywać optymizm w takich sytuacjach. To z kolei wzbudziło takie zainteresowanie Frankla, że postanowił opracować całą metodę psychoterapeutyczną opartą na swoich obozowych przeżyciach. To właśnie temu poświęcona jest druga część książki. Frankl wykłada w niej swoją myśl terapeutyczną. Czyni to jednak w sposób zrozumiały dla szeregowego odbiorcy."**

*, ** - treści zamieszczone w poście są dosłownymi cytatami ze strony "Tania książka". Zdjęcia książek również pochodzą z tej strony.

Czytam, myślę, szukam...

Klik.

Po raz kolejny, nie pamiętam już który. Lubię wracać do książek Viktora Frankla. Karmią duszę. Sycą intelekt. Robią robotę.

Znacie tego niesamowitego psychiatrę? Jeśli nie to serdecznie polecam. Naprawdę warto.

"Wielkie rzeczy nie powstają w wyniku impulsu, a w wyniku poskładania małych rzeczy w jedną całość" - Vincent van Gogh.

Demotywatory,

czasoumilacze, łotry i gagatki - czyli moje futra :)

Kiedy odeszła nasza sznaucurka bardzo chciałam mieć jeszcze jednego psa. Niestety zgody na to nie wyraził Mój-Ci-On i musiałam się dostosować, bo argumenty miał poważne i jedynie słuszne. Zaczęłam mu zatem wiercić dziurę w brzuchu, coby się zgodził na kota... jednego kota! No i się zgodził na-jednego-kota, wybraliśmy rasę (Maine Coon), podjęliśmy decyzję i się zadziało! Do domu wprowadziła się dama i królowa, odważna i mężna wielce Kofi (nie Coffee, nie Koffee lecz po prostu Kofi, tak w kociej metryce stoi:)

Kofi okazała się być zwierzęciem wielce niezależnym, a mnie po miłości do psa ciężko było pokochać kota... Wypłakiwałam się MCO, że ja chyba kota pokochać nie umiem! I wtedy Kofi ciężko zachorowała, były dwie operacje, trudne leczenie, momentami nawet strach o to, czy zwierzątko przeżyje. Moje serce otworzyło się wtedy i pokochało koteczkę, która paradoksalnie zaczęła się mnie bać i ode mnie odwracać, to ja w końcu byłam tą złą, która ją kłuła i wlewała do jej gardziołka różne paskudne mikstury. Koniec końców to MCO dostał kota, Kofi chętnie przyjmowała z jego rąk pieszczoty, mnie ciągle traktowała jako zło konieczne. 

Po trzech latach mąż dał się naprosić na kolejnego kota, tak, abym ja również mogła mieć kogoś do głaskania i przytulania. W domu zagościł Rudolf, z tej samej hodowli co Kofi. Rudolf okazał się być miziakiem, przytulasem, trochę tchórzem, a trochę cwaniakiem.

Do tego Rudolf pokochał mnie bezgranicznie. Wprowadzany do naszego kocioludzkiego stada został przez Kofi potraktowany warkotem i syczeniem, choć zachowaliśmy zasady socjalizacji z izolacją. W tym trudnym dla Rudka i Kofi okresie wzięłam kilka dni urlopu, żeby jakoś ogarnąć domową sytuację. Czas poświęcony futrom w tym okresie okazał się bezcenny, Kofi przestała warczeć i syczeć, Rudolf się zaadaptował w swoim nowym domu; po kilku dniach Kofi zrobiła sobie z Rudka swojego synka, a po osiągnięciu trzech lat życia chłopak stoczył "walkę o niepodległość" i w ten sposób uniezależnił się od swojej przybranej mamy:)))

Moje dwa koteły mają się dobrze, każdy z nich ma swój drapak (tu zgodnie wespół wzespół okupują jeden z nich). Żyją w miarę zgodnie, choć czasem pióra lecą, a z kocich gardeł wydobywają się syki i warkoty. Psychika kotów rasy Maine Coon jest bardzo ciekawa, to są w zasadzie kotopsy - łażą za człowiekiem, domagają się bliskości, komunikują swoje potrzeby, gadają. Kofi waży 12 kilogramów, Rudek nieco powyżej 10 kilogramów. Odkąd karmię moje futra wysokomięsną mokrą karmą koty zupełnie nie chorują. Do każdej porcji jedzenia dolewam każdemu z nich porcję wody, która zostaje pochłonięta razem z jedzeniem. Raz w tygodniu zwierzaki dostają żółtko, w ciągu doby pochłaniają 800 gram karmy.

Pitu pitu

Przeziębienie gilowe w styczniu przyszło i w styczniu je pożegnałam. Na szczęście spokojnie było, nie to co rok temu, kiedy złamałam krąg piersiowy. Och wtedy siedziałosiedziałoooo! Dobrze wiedzieć, że może być gorzej i z cierpliwością nabytą niedogodności znosić.

Osteo w procesie, się leczy, skutki punktowo wyeliminowane, przyczyn szukamy cały czas. Niekoniecznie są do odnalezienia, te przyczyny.

Dzisiaj Doroty, będzie świętowanie, polubiłam łyskiii, będzie świętowanie z menżem przy łyski :)))

Wczoraj byli goście, bratanica z mężem i dziećmi. To ona straciła swoje pierwsze dziecko (córeczka, zmarła w jej łonie w ósmym miesiącu ciąży). Dziś ma dwóch synków, jeden pięcioletni, drugi roczniak, cudne dzieciaki z ogromniastymi oczami.

Życie bywa nieprzewidywalne że och, trzeba to jakoś brać na klatę. Pewną przewidywalnością jest emerytura Mój-Ci-Onego, to już niedługo, czekam bardzo. Emerytura menża będzie znacznym dochodem w naszym budżecie. Niech już to się stanie, jeszcze kilkanaście dni. Wyczymię.

Zatem oddalam się z gracją świętować, pyszczycho imieninowo całować możecie, nie obrażę się, będzie mię miło straszniśśśśście! :***

P.S.Edycja - oraz dostałam kwiaty, których zdjęcia tu zamieszczam :)

Nie milijony

lecz tysiące. Trochę okrągłe:) Około 15.50.

Teraz sięgam po sześć ósemek:)