Lubię ją.

Bo chłodniej.
Bo kolory cudne ma takie.
Bo w w spokojności, bez nadmiernej potliwości się wybiera wyposażenie do domowych wnękowych szaf.
I powoli się-zmierza do końca się-urządzania.

Lubię.
Bo ogrody prawie angielskie w pełnym słońcu się podziwia bez umiaru.
Się idzie, się pacza.
Się cieszy.
Się wycisza i uspokaja...

(źródło)

Się robi piknik przy zamku, pod ogromnym drzewem.

Niedobra herbata smakuje jak najlepsza.

Zmęczenie zaś służy wybornie. 

I mnie, i mój-ci-onemu.

Po prawdzie to trudno jest, ale nigdzie i nikomu wszak nie jest łatwo.

Słup boli.

Praca toksyną zalatuje tak, że ledwie wytrzymać można.

Na horyzoncie widać szpital, szpital z kimś bardzo bliskim na pokładzie.

Życie - jak moje, jak Twoje, jak Wasze...

Życie.

A po prawdzie drugiej...

Potomstwo moje ma dom i pracę.

I szczęśliwe, ciekawe życie.

Telefon: " Mamoooo, choooodź na kawęęęęę!" smakuje wyborniej nawet niż herbata pod drzewem.

Bo potomstwo mogłoby wszak być w Szkocji czy też innej Irlandii...

Mówią mi, żem szczęściara. Znaczy że ta dzieckowa zagranica nie jest mym udziałem.

I chyba coś w tym jest:)

Zatem chrzanić bolący ciągle kręgowy słup, chrzanić pracowe toksyny i ich źródło.

Jest mój-ci-on, są protoplasty, są potomki, jest dziecko-dziecka - tegoroczny pierwszoklasista.

Jest kawaaaaaaaaaaaa.

Jest życie.

I tego z całych sił się trzymam - u progu października Anno Domini 2014.

Życia się trzymam, realnego.

Takiego-jakie-jest.