To nic nie da.

To naprawdę nie pomoże:

1. Racjonalizacja emocji.
2. Myślenie, że sobie poradzę, no przecież.
3. Wstrzymywanie łez, bo to przecież tylko pies, no jak to...
4. Udawanie, że nic się nie dzieje.
5. Myślenie, że inni mają gorzej.

Nie.

To MÓJ ból.

MÓJ pies.

To MOJE życie i moja wrażliwość.

Przeryczałam dziś prawie cały dzień, momentami wręcz histerycznie. 

Męża uprzedziłam,  żeby się nie martwił.

Ja potrzebowałam samotności i psiny przy boku i łez, on średnio to pojmował, ale przyzwolenie dał stuprocentowe i perfekcyjnie zajął się sobą.

Od czasu do czasu lazłam do niego tonąc na chwilę w otwartych kochających ramionach.

Po czym wracałam ryczeć albo spać.

Zadzwoniła Vi. 

Ona rozumiała mnie kapitalnie.

To niesamowite, to nie do pojęcia...

Późnym popołudniem zadzwoniłam do mamy.

Że dziś nie przyjdę, że nie mam siły.

Gadałyśmy konspiracyjnie,  bo tato psy średnio.

Zrozumiała mnie. Nie miała oczekiwań. Zostań w domu, dojdź do siebie, ja Cię rozumiem, damy sobie radę.

Ulżyło mi.

Rozmowa z Vi,  otwarte ramiona męża i rozmowa z mamą wyciągnęły mnie z wyra.

Ufarbowałam łeb, uczesałam się i poszłam na spotkanie z Najwyższym.

Po Languście źle znoszę lokalne homilie,  ale nie to jest przecież najważniejsze.

Czuję, że pierwszy rzut cierpienia mam za sobą.

Jak się pogoda poprawi zaczniemy chodzić na spacery - tak długie, jak tylko psina da radę.

Odetchnęłam,  odprężyłam się.

Nakarmiłam żarłoka,  lekarz powiedział, żeby nie żałować, bo ma sporo do odrobienia.

Będziemy żyć do końca:)

P.S. Bardzo Wam dziękuję za każde słowo.

Wszystkie są bezcenne.

Doświadczam nowej dla mnie sytuacji.

Bardzo, bardzo mi pomagacie. 

Dziękuję!