Rok za rokiem...

Wspominam 2018. Rok 2018. Najtrudniejszy rok w moim życiu.

W styczniu 2018 roku po trzymiesięcznym wypowiedzeniu odchodzę z pracy. Do emerytury mam jeszcze kawałek, niemniej w pracy mojej nie da się już wytrzymać. W porę pojęłam, że czeka mnie albo psychiatryk albo lądowanie w pierdlu, z rozemocjonowaną i niestabilną nową dyrekcją nie jestem w stanie się dogadać. W swoim życiu zawodowym przeżyłam różnych dyrektorów całkiem sporo, z tym jednym człowiekiem współpracować nie mogę. Na dodatek w 2017 roku nękają nas liczne kontrole - ZUS, skarbówka, RIO, organ nadrzędny i na deser - NIK! Mam porządek w papierach, niemniej takie nagromadzenie kontroli generuje stres, pożera mnóstwo czasu i nie pozwala wydajnie wykonywać bieżących obowiązków.

Za pracą nie tęsknię, czuję ulgę, decyzja była świadoma i podjęta wspólnie z mężem. Niemniej zmiana to w życiu ogromna.

W lutym tegoż roku w łonie mojej bratanicy umiera znienacka pierwsze dziecko, córeczka, w ósmym miesiącu życia płodowego, uduszona pępowiną. Ciąża idealna, monitorowana, zadbana. Nikt się nie spodziewał. Wszyscy jesteśmy w szoku. Rodzice dziecka w największym...

W czerwcu 2018 moją mamę dopada znienacka udar niedokrwienny. O 9.00 wsiadam na rower, jadę do rodziców sadzić kwiatki, O 9.15 jestem na miejscu, mama traci równowagę, widzi podwójnie. Jedziemy na SOR, biegiem, krzyczę że udar, mama dostaje łóżko, w ciągu godziny sytuacja jest opanowana. Mama na tydzień ląduje w szpitalu, ja doglądam taty, bo sam nie powinien być.

W lipcu i sierpniu tegoż roku rodzice mają planowane zabiegi usunięcia zaćmy, zabiegi się odbywają, towarzyszę im non stop, pomagam w pielęgnacji poszpitalnej. Sprzątam, gotuję, poczyniam zakupy wszelakie.

W listopadzie 2018 zięć ma bardzo niebezpieczny wypadek w pracy, spada ze sporej wysokości na plecy. Badania, diagnoza - na szczęście nic wielkiego się nie podziało, niemniej stres był ogromny. Kilka dni oddychamy z ulgą.

Z końcem listopada na OIOM-ie ląduje zięciowy ojciec. Sprawy mają się poważnie, ojciec zięcia umiera po kilku dniach nie odzyskawszy przytomności. Jeszcze nie wiemy, że za chwilę pojawi się kolejny temat, kolejne zdarzenie, które ponownie zaważy na naszym życiu.

Ostatniego listopada kiepsko zaczyna się czuć mój tato. Boli go żołądek. Dostaje skierowanie do szpitala, jest obolały, ma wysoką gorączkę. Jedzie na oddział. Jestem przy nim ile tylko mogę, dziś sumienie mi wyrzuca, że za mało, że mogłam więcej i dłużej... Tato jest leczony silnymi antybiotykami, które bardzo go osłabiają. Pacjenta szpital wypisuje około 5 grudnia, w wypisie jak wół stoi "w stanie ogólnym dobrym".

Ten wypis bardzo mi się kłóci z biegiem następujących po nim zdarzeń. Mój schorowany wielonarządowo tato z dnia na dzień słabnie coraz bardziej, dyżurujemy przy nim z mamą na zmianę. Towarzyszy nam kilkakrotnie cudowna pielęgniarka, pomaga w opiece i udziela właściwych informacji. Lekarz rodzinny wezwany do taty 19 grudnia mówi, że wszystko jest ok, zakłada tacie cewnik. Pielęgniarka mówi, że serce jest bardzo słabe i że można się spodziewać wszystkiego... około godziny 15.00 tato wchodzi w agonię, o 19.00 oświadcza: "ja umieram", o 20.00 bierze ostatni wdech i wszystko zamiera...

Pogrzeb mieliśmy 24 grudnia, w Wigilię Bożego Narodzenia. Stół zastawili nam obficie przyjaciele. Traumy nijakiej nie mamy.

Odwracając się za siebie w tym 2018 roku pojęłam, że gdybym znała jego przebieg nie udźwignęłabym tego, co ze sobą niósł. A ponieważ przyszłości nie znałam, mogłam krok po kroku przeżyć to, co przyniosło życie. Dałam radę to udźwignąć. No i mogłam być z moimi najbliższymi, bo już nie pracowałam...

Jutro opiszę rok 2024.

Dobry, dobry to czas -

- albowiem tegoroczne Święta Bożego Narodzenia pełne są pięknej, słonecznej pogody. Maszerujemy ile tylko się da, a się nie da długich spacerów uskuteczniać. To ja jestem spowalniaczeniem i ogranicznikiem, aczkolwiek każdy wybierający się ze mną na na spacer wie, na co się pisze.

Zatem słońce świeci, wiatru nijakiego nie ma, plus około zero Pana Celsjusza, co przy pełnym słońcu daje nam piękną, radosną w ciągu dnia pogodę.

Córka z mężem jadą dziś oglądać dorodnego nissana kaszkaja (2015 rocznik, 120 000 km przebiegu), może im wystarczy kasy, a jeśli nie, to jakoś to załatwimy.

Mój-Ci-On wyjechany do mamy, mamę trzeba odwiedzać, ma swoje późne już lata, potrzebuje się widzieć z MCO i z jego bratem. Zatem ja zostałam ze swoją mamą, mamy nasze w jednakim są wieku (88 lat), nie bardzo już się im samym zostawać powinno. Bywa, że nie jest łatwo ten tryb ogarnąć. Cenię sobie zatem, gdy mię MCO bądź z któreś z dziecek naszych ze smyczy spuszczają. Mogę wtedy wybyć bądź w trybie pieszym, bądź też w trybie wyjezdnym. Każdy z rzeczonych wiele mię daje radości :)

Pozostaję z nadzieją, że Mój-Ci-On na rychłą emeryturę przechodzon pozwoli mię pohasać na wolności, wraz z moją mamą pozostając jako opiekun. Nadzieja ma jest już w terminy konkretne ubrana, nadziei mej lipiec miesiącem się roi, pozostańmy zatem w tych lipcowych terminach trzymając się nadziei, że się one spełnią!

Świętujemy

W Wigilię Bożego Narodzenia - oprócz Wieczerzy i życzeń - się obdarowaliśmy 💑 

Wnuk i jego ukochana zostali obsypani kasą, córka z mężem kasą większą będącą załącznikiem do książki, mama dostała książki i własnoręcznie przez jej wnuczkę, a moją córkę upieczone beziki (ograniczenia dietetyczne mamy pozwalają jej na spożywanie produktów z Wyjątkowo Pewnych Źródeł).

Wczoraj nasze świętowanie to Msza Święta (nie byłam od miesięcy, zdrowie nie pozwalało), spacer godzinny zepsem córkowym w cudnym słońcu oraz wieczorny "Kevin w Nowym Yorku". Parsknęliśmy śmiechem jak jeden mąż, gdy pod koniec filmu podczas sceny pukania w drzwi pies zawołał:" Ołołołołoooooooł!"

Albowiem dokładnie tak samo szczeka wówczas, kiedy w drzwi piesa domowe ktoś znienacka zapuka 😀😀😃

Wigilia

Bożego Narodzenia.

Od kilkunastu już lat nie organizuję Świąt sama. Do pewnego czasu mocno angażowała się moja mama, później nie miała już sił i wtedy mi było najtrudniej. Teraz, od kilku lat głównym organizatorem oraz głównodowodzącym jest córka, wspólnie omawiamy kto, co i jak - i działamy. Ciekawe, że co roku przygotowujemy coraz mniej i co roku nam coraz więcej po Świętach zostaje :)

W tym roku w przygotowania zaangażował się również wnuk i jego dziewczyna, stół szykuje się zastawiony mocno i gęsto, ponieważ młodzi wprowadzają lubiane przez siebie potrawy. Będzie się działo i będzie się jadło. 

Wszystkim tu zaglądającym błogosławionych Świąt, łask wszelakich od Narodzonego, spokoju, radości i wszelkiej obfitości.

P.S. Dziś 6 rocznica pogrzebu mojego Taty. Tak, mój Tato odszedł w grudniu, a pogrzebany został właśnie w Wigilię Bożego Narodzenia. Dajemy radę, świętujemy radośnie, czasem tylko ktoś się zamyśli i łezkę otrze.

No i dziś, pierwsza od kilku lat Wigilia bez syna. Czasem musi tak być, powtarzam sobie. Czasem musi. Na szczęście mamy siebie na łączach telefonicznych, ile fabryka dała.

Czasem musi tak być.

Urodziłam Cię

właśnie 22 grudnia, córeczko. Moje drugie dziecko, upragniona po synku dziewczynka. Dziś niedziela, możemy poświętować Twoje urodziny, nie każdy rok jest nam tak łaskawy. Bo kiedy 22 grudnia wypada w dzień roboczy wtedy ciężko pracujesz i na świętowanie nie masz już czasu ni chęci.

W prezencie dostałaś pieniądze (zbierasz kasę na coś większego) oraz ciepłą "bloozie" w duże truskawy, która ogromnie Ci się spodobała :) Rzadko się zdarza aż tak trafić z prezentem dla kogoś bliskiego. Bardzo się cieszę. Bardzo bardzo. 

Póki co - uszka świąteczne mamy już nalepione 😃😃😃

Wycisk

Maine Coon, sztuk dwie. Ona - szylkretka, decyzyjna hrabina, jasno zaznaczająca swoje granice. Asertywność pierwsza klasa. On - rudy, białe butki i kryza - miziasty przytulas, no "miaaaaauuuuu, poszłaś do kibla, a ja tu tęsknię"!

Rzeczone MCO czesać trzeba w miarę regularnie, inaczej robi się z sierści okrutne kołtuństwo. Jako że opieka dość długo tego roku niedomagała, zatem czesanie regularnym nie było. No i się zrobiło. No i przyszedł czas czesania...

Rude przeżyło. Nie robiło większego problemu. Szylkretowe zabiegu NIENAWIDZI. Syczy, warczy, atakuje. Mamy do celów czesaniowych zakupione rękawice. Takie do spawania. Na moje nieszczęście przedwczoraj użyłam tylko jednej rękawicy. I mnie hrabina użarła, czterozębnie, straszliwie. W prawą dłoń. I jeszcze podrapała. A co se będzie żałować.

Zabolało jak jasny gwint. Jedno miejsce po zatopionym w nim zębie spuchło, zarumieniło się, znów spuchło, po czym zaczęło się paprać. Zatem trzeba było zrobić wycisk - istniało słuszne podejrzenie ropnej infekcji. O wycisku więcej nie będzie, może ktoś akurat coś je...

Jest lepiej. Jeszcze spuchnięte i boli. Smaruję maxibiotikiem. Może przejdzie. Nie mam w zwyczaju szaleć ze świątecznymi przygotowaniami, niemniej jakby nie patrzeć prawa ręka jest mi obecnie wyjątkowo potrzebna..

Wiedzieliście, że ugryzienia kota są niebezpieczne? Doświadczam tego drugi raz, objawy są identyczne. Że też mnie podkusiło czesać zwierzaki samej, bez męża. Co dwie pary rękawic spawalniczych to nie jedna rękawica, nieprawdaż?

Tadeusz cdn.

Początek był  tutaj (klik). Jednakowoż wena mnie opuściła (co widać, słychać i czuć), dlatego zakończenie opowieści będzie mniej spektakularne.

Otóż Mój-Ci-On wszedł do przedpokoju Tadeusza szeroką na circa 30  cm ścieżynką, wzdłuż której piętrzyły się nieprzebrane ilości Tadeuszowych skarbów... Rzeczone skarby były zdobyczami z tajemnych wyjazdów i zagracały nie tylko długi na 4,5 metra przedpokój. Zagracały identycznie caluśkie mieszkanie. Zdaliśmy sobie sprawę, że oto nad nami (mieszkanie nasze mieści się pod Tadeuszowym) wisi mnóstwo kilogramów (tona?) różności, które to kilogramy mogą nam kiedyś zwyczajnie spaść na łeb razem z sufitem. Niepokój nasz przybrał na sile.

Któregoś dnia Tadeusz dał nam znać, że jedzie do Dużego Miasta na bypassy. Był w niezłej formie. W okolicach przedbożonarodzeniowych na zabieg miał dotrzeć.

No i pojechał. I zszedł był biedak w samiuśkie Boże Narodzenie. Serce nie wytrzymało. Byliśmy na pogrzebie i na stypie, niemniej obciążony sufit w naszej głowie urastał do coraz większych rozmiarów, albowiem mieszkanie dostał w spadku Tadeuszowy brat. On chory na serce, jego żona schorowana wielorako.

Tadeuszowy spadek nadal wisi nam nad głową...

Spadkobierca Tadeuszowy (brat) zmarł. Została schorowana żona i dwójka jej dzieci. Nikt się tematem nie interesuje. Żonę sprowadziliśmy, kiedy latem w kuchni zaczęła nam się woda lać z sufitu. Podczas jednej z licznych tegorocznych burz. Póki co temat ogarnięty (ekipa naprawiła kawalątek dachu i rynny). Co będzie dalej???

Powinnam się skupić

i napisać część druga o panu Tadeuszu, temu z września. Nijak się zebrać nie mogę, no nie idzie i już - a przecież obiecałam.

Prawdziwi pisarze ze sobą nie dyskutują, każdego dnia siadają do pisania i tak dzień po dniu powstają książki. Prawdziwą pisarką nijak nie jestem, niemniej powinnam z rzeczonych wziąć przykład, na czterech literach przysiąść i post obiecany spłodzić, bez ceregieli i zbędnego się namyślania.

No.

Jako rzekłam tak uczynię 😀😀😀.

A dziś trochę wieczornej jesieni.

Nie myślałam,

że jeszcze kiedyś będę coś robiła pierwszy raz i że będę miała z tego powodu superradochę 😀 Otóż mój stan zdrowia nie bardzo pozwala na długie stanie, a co za tym idzie - gotowanie posiłków. Ratujemy się na różne sposoby, lecz obojgu nam brakuje domowych pyszności.

I otóż Mój-Ci-On umyślił, że on ugotuje obiad, pod moim kierownictwem. DZISIAJ. Ha! Nie bardzo w niego wierzyłam, a on chęci miał duże. Na szczęście nie pokazałam mojego niedowiarstwa, zaordynowałam zakup mięsa z nogi kurczaka (2 opakowania) oraz ziemniaków. Monsz przytargał rzeczone dobroci do chałupy, rozpakował, po czym o instrukcje poprosił.

Zatem ja - Szef Kuchni znaczy 😀 pokierowałam mężczyzną mym jedynym tak, że obiad przepyszny ugotował, wieczorkiem, obiadek ten na jutro i nie tylko. Mięsko w fazie zaawansowanej obróbki wyglądało tak:

ziemniaczki jakie są, każdy wie. Gotowanie poszło mężu tak sprawnie, a ja ze wspólnie spędzonego w ten sposób czasu miałam przyjemność tak wielką, że oto jesteśmy umówieni na dużo wspólnych gotowań, a nawet i na ciast pieczenie. Wszystko razem powoduje, że zamiast nurzać się w ciemnościach okrutnych listopadów i grudni będziemy się cieszyć obecnością wzajemną, pochyleni nad kolejnymi wytworami rąk naszych w kuchni.

(Monsz poszedł na chwilę do sąsiada, ja dałam nura do kuchni... miałam tylko spróbować, zamiast tego pożarłam 1/4 kuraka oraz tyle samo ziemniaczków - no palce lizać, mówię Wam, palce lizać! Do grzechu się mężu przyznałam, kary uniknęłam 😆😆😆).

Żywioł wodny

niesamowity, bezwzględny. Mój powiat rzeczony żywioł ledwie liznął, ledwie dotknął. Mimo to zostaliśmy objęci stanem nadzwyczajnym. Nijak tego nie rozumiem. A raczej podejrzewam, dlaczego...

Mój - Ci - On wyjechany, szczęśliwie dotarł w lubuskie razem z dzieckami. Zazdraszczam mu przeokrutnie. Dzieckom takoż zazdraszczam.

Jak się macie w związku z powodzią? Jak się mają Wasi najbliżsi, Wasze rodziny, Wasi krewni i znajomi?

U mnie dziś słońce, 23 stopni Pana Celsjusza, jutro ma zacząć padać. Poproszę o jeszcze dwa ciepłe dni...

Powódź 2024

                                                        Zbiornik w Raciborzu

Będę ten post uzupełniać w bieżące informacje oraz zdjęcia. Jeśli macie jakieś informacje o tym, co aktualnie się dzieje lub co już się stało będę bardzo wdzięczna.

- turystyka powodziowa

Od wielu lat

mieszkamy w tej samej kamienicy. Właściwie od baaardzo wielu lat. Parter plus dwa piętra, sześć mieszkań. Wcześniej niż my zamieszkał w kamienicy sąsiad zajmujący mieszkanie nad nami, mieszkanie pod numerem 3. A właściwie to leciwa mama sąsiada wraz z tymże sąsiadem - singlem o imieniu Tadeusz.

Dopóki żyła mama sąsiada z mieszkaniem wszystko było ok. Mieszkaniem pod numerem 3. Jako że nikt nie jest wieczny mama sąsiada odeszła była z tego świata i sąsiad został sam. Wkrótce miało się okazać, że o naszym sąsiedzie Tadeuszu nie wiemy nic. A raczej - NIC!

Sąsiad Tadeusz albowiem wybywał często świtkiem bladem ze swego mieszkania pod numerem 3, po czym wracał pod wieczór taszcząc... no właśnie. Taszcząc nie wiadomo co. Bywało, że spotykaliśmy go na wspólnych schodach, chętnie się wtedy zatrzymywał i zagajał (trzeba było umiejętnie zmieniać temat i wiać do chałupy własnej, albowiem rzeczony Tadeusz po zagajeniu mógł gadać bez przerwy ze trzy godziny).

Bywało, że wialiśmy piernikiem już na sam widok sąsiada (z daleka), nie chcąc się pakować w długie dyskursy. Zatem sąsiad wybywał i wracał taszcząc swoje siaty, my schodziliśmy mu z drogi i jakoś to było. I tak toczyło się życie, byliśmy ciekawi zawartości Tadeuszowych siat, ale nikt się nie odważył zadać stosownego pytania. Postawiliśmy zatem na życie w nieświadomości.

Przyszedł czas, w którym sąsiad zaczął podupadać na zdrowiu. Zasłabł on onegdaj na półpiętrze schodów naszych wspólnych, wezwano pogotowie, sąsiada w stanie zawałowym lekkim odtransportowano do szpitala. Klucze od mieszkania sąsiada dostały się w ręce sąsiadki spod 4. Rzeczona sąsiadka przed zamknięciem Tadeuszowego mieszkania postanowiła luknąć do przedpokoju. Zamarła, zastygła, po czym przybiegła do nas. Zażądała, coby towarzyszyć jej w lukaniu. Lukającym z sąsiadką został Mój-Ci-On. 

Mój-Ci-On wrócił po kilku minutach, wzrok jego był dziki a suknia plugawa. "Nie masz pojęcia! Nie masz pojęcia, co ja widziałem! Tego się nie da opisać!!!"

Mój-Ci-On słowa waży, zawsze. Co zatem zobaczył w mieszkaniu Tadeusza, że dopadło go tak wielkie wzburzenie? Oto pytanie dla komentujących.

(Ciąg dalszy nastąpi, robię przerwę w pisaniu, albowiem post byłby długi niesłychanie).

Popaczałam...

poczytałam... I zrobiło mi się lekko słabo na ciele i na duszy. O transplantologii poczytałam. Podrzucam link - w nadziei, że przeczytacie. Czy to jest możliwe? Autorka wiarygodna, interlokutor również. Co myślicie?

https://piwar.info/transplantologia-zabija-swiat-milczy/?fbclid=IwY2xjawFOSGZleHRuA2FlbQIxMQABHTlDjXITbaSe1YHr42tvMX9v7GoacSA1s7Yw5kGS_FZ3X4e8ZuyWp5Q4vg_aem_4ARRlQjfoP4iJgG-LxmMAA

Będę wdzięczna na komentarze i za - w nich - dyskusję.

DŹWIĘK

 Siedzę sobie spokojnie, coś oglądam lub czytam. Na stoliku leży telefon. Raz na jakiś czas telefon wydaje z siebie koszmarny DŹWIĘK. Dźwięk nie jest powiązany z niczym - nie jest to powiadomienie ani jakaś informacja. Tego dźwięku temu telefonu nie zadałam, no nijak.

Wszystko byłoby ok gdyby nie fakt, że ten DŹWIĘK to dziki ryk, który przyprawia mnie (prawie) o migotanie przedsionków. Przypuszczam, że w dalszych planach DŹWIĘKU jest zawał serca. MÓJ zawal serca - !

Jedynym wyjściem jakie znajduję jest wyciszenie telefonu. Ale czy po to ma się telefon, żeby skazywać go na notoryczne milczenie?

Czy ktoś z Was miał do czynienia z czymś takim samym lub podobnym? Ktoś mnie poratuje, zanim mój własny telefon przyprawi mnie o zawał serca?

O tym, jak zmieniłam poglądy

"Mnie też się poglądy w pewnej sprawie diametralnie zmieniły ostatnio. Czasem nie jest łatwo wskazać jedną przyczynę bo czasem to jest proces".

                                                                Rybeńka

1. Wstęp

    Pochodzę z mocno prawicowego, rozpolitykowanego domu. Od zawsze szukam w życiu prawdy, szeroko pojmowanej. Nie lubię fałszu, dwulicowości, półprawd. Człowiekowi tak funkcjonującemu trudno jest zagościć w gronie moich bliższych lub dalszych znajomych, pod warunkiem, że ową dwulicowość rozpoznam. Z rozpoznaniem rzeczonej bywa trudno, czasem musi upłynąć wiele miesięcy lub lat, zanim się w takiej postawie upewnię. Dlaczego tak? Jestem ufna, lubię tę cechę, trudno mi z niej zrezygnować, ba - czasem jej w sobie nie rozpoznaję! Jestem ufna te kilka lat temu, teraz już nie jestem ufna. Z rozpoznaniem fałszu w polityce jest tak samo. Kilka lat temu kompletnie tego nie umiem dostrzec w partii, którą całym sercem popieram, a partią tą jest PIS (nie pospadajcie z krzeseł, pliiiisss!). Na temat PO zdanie mam podówczas wyrobione - nie, nie i nie. Nie bo nie - tak nie: nie, bo dostrzegam zło przez to ugrupowanie popełniane. Zła popełnianego przez PIS na razie, póki co - nie widzę.

2. Spostrzeżenia co do siebie

    Wasze komentarze na moim blogu powodują u mnie eskalację emocji. Powoli zaczynam to dostrzegać, aczkolwiek trudno mi się do tego przyznać. Ponieważ postawa moja jest podówczas dość jednoznaczna, budzę skrajne, jednoznaczne uczucia, a Wy wyrażacie je w komentarzach. Nie potrafię wówczas wejść w merytoryczną dyskusję, a jednocześnie nie umiem już okopywać się w swojej postawie. Powoli, przez rozpolitykowanie na blogu tracę sporą większość cennych dla mnie czytelników i komentatorów. Żal mi, że blog powoli umiera, choć sama jestem temu winna. Mogłam przecież zachować go takim, jakim był - o ludziach, o życiu, o włóczkach i dzierganiu... Zamykam bloga. Nie widzę innego wyjścia. Ryczę tydzień.

W tym pozablogowym czasie dochodzę do wniosku, że jestem zbyt ufna, że trudno mi w życiu o reakcje racjonalne a łatwo o emocjonalne. Że szybciej czuję niż myślę i że to jest faktem. I że tenże fakt nijak dobry dla mnie nie jest. Że trzeba nad tym popracować

3. Praca nad sobą

    Zaczynam starać się emocje zastępować myśleniem. Staram się tracić emocje na rzecz przemyśleń. Staram się przemyśleniami zmieniać mocno wbudowane przekonania. Idzie powoooooli. Tracę zaufanie do siebie, by mozolnie zaczynać je odbudowywać - przez myślenie. Już wiem, że do końca mojej emocjonalności się nie pozbędę, że w relacjach międzyludzkich to jest dar. Uczę się jednak odstawiać ją na boczny tor - szczególnie tam, gdzie potrzebne jest myślenie. Zawiedziona moją postawą wobec PIS, świadoma już, że w tej dziedzinie ufność nie popłaca zaczynam szukać, kopać, sprawdzać, w nadziei, że dokopię się do prawdy o tym ugrupowaniu.

Czy się dokopałam w sposób absolutny? Nie.

Czy się dokopałam do granic mojej nieufności? TAK!

Czy się dokopałam w sposób wystarczający, by myśleniem szukać prawdy? Tak - po trzykroć tak!

4. Dokopywanie się

    Zaczynam mieć świadomość, że w mojej pipidówce globalne dokopywanie się do pełnej prawdy w temacie, który rozpracowuję będzie trudne.

Od lat widzę pana, wójta i plebana, od niedawna spostrzegam rządzące tym prawidłowości.

Od pewnego czasu zaczynam widzieć, jak wiele się zmienia wraz ze zmianą rządów przez kolejne ugrupowanie.

Od niedawna patrzę, jak funkcjonuje moja PIS - szefowa.

Pracuję z całych sił.

Szefowa jedzie na emocjach, trzaskanie drzwiami jest dla niej na porządku dziennym.

W 2017 roku w październiku składam wypowiedzenie.

Z końcem stycznia 2018 jestem wolna.

Postaram się jeszcze do tego wrócić.

5. Coś znajduję...

    i trzymam się tego. Mocno się trzymam. Czytam, czytam, czytam.

Jestem trochę w szoku, ale zawzięcie trzymam się myślenia zamiast odczuwania.

Co znajduję? Człowieka, który niesłychanie trzeźwym i merytorycznym tekstem pisze, co mu zrobiła pani Wassermann... pani, której komisję oglądałam namiętnie, której ufałam, bo przecież ojciec w Smoleńsku, bo wszak takiemu ufać trzeba! 

Człowiek zrobił merytoryczną ekspertyzę, bezpartyjną, rzeczową. Człowiek, od którego  wymagano, coby Tuska i syna pogrążyć. Niestety pogrążyć się nie dało, bo człowiek trzymał się merytoryki z całych sił. Ten człowiek za wiele godzin pracy eksperta został pozbawiony wynagrodzenia, po czym podziękowano mu dość bezczelnie za współpracę.

Okazało się, że Tusk & Syn nijak winni w tej sprawie nie byli. Taka była PRAWDA.

Trochę jestem zszokowana, zaczynam zadawać pytania.

Dostaję odpowiedzi.

Proszę o więcej.

Otrzymuję książkę w formie e - book.

Na dzień dzisiejszy nie pamiętam już, gdzie ją mam.

W tejże pozycji otrzymuję informacje o warszawskich dwóch wieżach... i nie tylko o tym...

Moje wątpliwości rosną, szukanie prawdy dość mocno się zawęża.

Myśleć, myśleć, myyyyśleć!!! 

6. Dzień dzisiejszy

    PIS jest dla mnie mocno podejrzaną i niewiarygodną partią;

PO & consortes jest tak  samo podejrzaną i wiary niegodną;

Pozostałe ugrupowania takoż.

Polityka to brudny, paskudny rynsztok;

Wiele zła dzieje się tam, gdzie ma miejsce walka o publiczne, łatwe pieniądze;

To wszystko dotyczy również UE oraz jej urzędników i parlamentarzystów.

Z dnia na dzień widzę, że szkoda czasu na partyjniactwo.

Moim źródłem wiedzy jest dziś Twitter, czyli platforma X.

Tam mogę zobaczyć za i przeciw. tam również mogę powoli wyrabiać sobie swoje zdanie.

Za chwilę ten post opublikuję, serdecznie proszę o komentarze i pytania.

Zrobiłam porządki i...

 wracam do blogowania?

Czyżby naprawdę??? Póki co jestem trochę w szoku:)

Myślę, że powrót po latach nie będzie trudny, wszak bardzo lubię pisać. A może i czytelnicy się zjawią? Porządki polegają na ukryciu postów z kilku lat. Albowiem dotarło do mnie, że w politykę bawić się nie chcę. Było mi okropnie żal, że straciłam tyyylu świetnych czytelników, że de facto sama sobie zepsułam bloga... Taka jest prawda.

Zatem błędów raz popełnionych powtarzać nie zamierzam, do tej samej rzeki powtórnie wchodzić nie będę. Szkoda tego miejsca.